Guappecarto is een Italiaans quintet dat in aanvang muziek maakte die balanceerde tussen zigeuner klanken en traditionele muziek uit het zuiden van Italië. Gedurende een tiental jaren speelde ze op straat en in café’s met bovenstaande muziek, maar daarna begonnen ze een eigen repertoire te ontwikkelen met natuurlijk veel mediterrane invloeden maar wel met een geheel eigen signatuur. De groep bestaat uit ‘O Malamente op viool, Frank Cosentini op akoestische- en elektrische gitaar en santur, Dott.Zingarone op accordeon, Mr Braga op contrabas en basgitaar en ‘O Brigante op drums en percussie. Na L’Amour c’est pas Grave” uit 2010, “Guappecarto”uit 2014 en “Rochamboles”uit 2015 is dit hun vierde album.

De muziek op “Sambol Amore Migrante”wijkt in zoverre af van hun voorgaande werk dat het dit keer gaat om hun interpretatie van het werk van een andere componist. Het verliep als volgt : na het bijwonen van een concert van Guappecarto, besloot Mirjam Aicardi de groep te vragen om nieuw leven te blazen in het werk van haar vader componist Vladimir Sambol. De groep kende haar, noch Vladimir, maar ze begrepen wel dat in haar verzoek een wens verborgen lag om het werk van haar vader uit de vergetelheid te halen en weer aan het publiek te openbaren met de composities die hij had nagelaten en die zij keurig had bewaard. Vladimir Sambol (1913 – 1997), voor zijn vrienden Vlado, was een componist uit het begin van de 20ste eeuw, hij werd geboren in de voormalige vrijstaat Fiume, sinds 1920 Italiaans en inmiddels onder de naam Rijeka onderdeel van Kroatië. Vlado moest vluchten als gevolg van de hoog oplopende strubbelingen na de tweede wereldoorlog, hij ondernam een lange odyssee die tenslotte eindigde in Zweden waar zijn vrouw Yone beviel van Mirjam. Daarom ook de titel van dit album “Amore Migrante”oftewel migranten liefde, uiterst actueel waarbij helaas het woord liefde veelal is vervangen door haat. Daarom zou dit album eigenlijk gedraaid moeten worden op de radio in de Lage Landen als een bewijs dat migranten een waardevolle toevoeging kunnen zijn aan onze cultuur. De originele muziek van Sambol heb ik niet te pakken gekregen, maar met de vertolkingen van Guappecarto kan ik me er wel een voorstelling van maken, uiterst relaxed in het oor liggende klanken met hier en daar een zweem van melancholie.

Behalve de normale bezetting van de 5 leden van Guappecarto zijn er ook een aantel gasten aanwezig op het album, te weten Vincent Segal op cello, Hamid Moumen op Riqq, tabel en karkabou, Marzouk Mejri op Daff en tar, Daniele Sepe op sax, Adele Blanchini op didgeridoo en guimbarde (mondharp) en Jeremy Nattagh op handpan, sanzula en Udu drums. Weemoedige muziek die doet denken aan die van Roma en Sinti, maar ook vrolijk stemmende klanken die uitnodigen tot een dansje. Door de vele verschillende instrumenten ontstaat er ook een gemêleerd geluidsbeeld dat de aantrekkelijkheid van de muziek in sterke mate positief beïnvloed. De variatie is gelukkig heel groot, van stevig el. gitaarwerk in het openingsnummer “Vlado” via Oosterse klanken in “Balkania” en jaren ’20 café dansant in “Anonimus Fiumanus” tot het zwoele “Vagabondo Pensiero” dat dit heerlijke album afsluit met vrolijk gefluit. Een absolute aanrader, ik ga het niet redden met een top tien, dat worden er minstens 20 !

Jan van Leersum.